Σύντομη περιγραφή – ορισμός

Το μεσοθήλιωμα αποτελεί όγκο με ποικίλη βιολογική συμπεριφορά που εξορμάται από τον υμένα που περιβάλλει το πνευμονικό παρέγχυμα (υπεζωκότας).

Ταξινόμηση

Στο 25% των περιπτώσεων το μεσοθηλίωμα είναι εντοπισμένο σε μια περιοχή του υπεζωκότα και δεν παρουσιάζει τάση επέκτασης (καλόηθες μεσοθηλίωμα). Στο 75% των περιπτώσεων όμως, ο όγκος αναπτύσσεται διάχυτα, καταλαμβάνοντας μεγάλη επιφάνεια του υπεζωκότα και έχει τάση επέκτασης σε παρακείμενες περιοχές όπως το περικάρδιο, το μεσοθωράκιο ή το αντίθετο ημιθωράκιο. Αυτός ο τύπος έχει επικρατήσει να αναφέρεται ως κακόηθες μεσοθηλίωμα.

Προδιαθεσικοί παράγοντες

Το μεσοθηλίωμα του υπεζωκότα είναι σπάνιο με επίπτωση 5 περιστατικά σε κάθε 1.000.000 άτομα. Η νόσος είναι 3 φορές συχνότερη στους άντρες από ότι στις γυναίκες. Η μέση ηλικία εμφάνισης της νόσου είναι τα 60 έτη. Αυξημένη συχνότητα μεσοθηλιώματος του υπεζωκότα έχει παρατηρηθεί στα άτομα που ασχολούνται με την διαδικασία παραγωγής και τη χρήση προϊόντων αμιάντου. Ο χρόνος έκθεσης στον αμίαντο που απαιτείται για την εμφάνιση της νόσου κυμαίνεται στα 20-40 έτη.

Συμπτώματα

Το καλόηθες μεσοθηλίωμα συνήθως δεν προκαλεί συμπτώματα και ανακαλύπτεται τυχαία κατά τη διάρκεια ακτινολογικού ελέγχου ή προκαλεί ήπια συμπτώματα όπως βήχα και θωρακικό άλγος. Το κακόηθες μεσοθηλίωμα εκδηλώνεται με:
· Βήχα
· Θωρακικό άλγος
· Δύσπνοια που επιδεινώνεται προοδευτικά
· Διόγκωση και πόνο των περιφερικών αρθρώσεων

Κλινική εξέταση – εργαστηριακά ευρήματα

Κατά την κλινική εξέταση διαπιστώνεται αμβλύτητα στην επίκρουση του θώρακα, ελάττωση του αναπνευστικού ψιθυρίσματος στην ακρόαση και πιθανά πληκτροδακτυλία. Στην ακτινογραφία θώρακα παρατηρείται εντοπισμένη ή διάχυτη πάχυνση του υπεζωκότα και παρουσία πλευριτικού υγρού. Η παρακέντηση του θώρακα καταδεικνύει την παρουσία αιμορραγικού υγρού με θετική κυτταρολογική εξέταση. Η οριστική διάγνωση της νόσου γίνεται με την κλειστή ή ανοικτή βιοψία του υπεζωκότα και την ιστολογική εξέταση του υλικού που λαμβάνεται.

Θεραπεία

Η θεραπεία του εντοπισμένου μεσοθηλιώματος συνίσταται στην χειρουργική εξαίρεση του όγκου. Στη διάχυτη μορφή της η νόσος αντιμετωπίζεται με χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία.