Αιματολογικές επιπτώσεις σπληνεκτομής

Στον ενήλικα η αφαίρεση του σπλήνα έχει λίγες κλινικές επιπτώσεις. Ο αριθμός των ερυθρών αιμοσφαιρίων δεν αλλάζει μπορεί όμως να εμφανιστούν ερυθροκύτταρα με κυτταροπλασματικά έγκλειστα και σιδηροκύτταρα. Αμέσως μετά τη σπληνεκτομή παρατηρείται κοκκιοκυττάρωση, η οποια αντικαθίσταται τις επόμενες εβδομάδες από λεμφοκυττάρωση και μονοκυττάρωση.

Τα αιμοπετάλια συνήθως είναι αυξημένα, μερικές φορές ιδιαίτερα, και παραμένουν στα επίπεδα 400.00-500.000/μL πάνω από χρόνο. Σε περιπτώσεις σπληνεκτομής για αιμολυτική αναιμία, οι τιμές των αιμοπεταλίων μπορεί να φτάνουν τα 2 -3 εκατομύρια/μL. Στις περιπτώσεις αυτές δε συνιστώνται αντιθρομβωτικοί παράγοντες, αλλά η χορήγηση αντιαιμοπεταλιακών παραγόντων (ασπιρίνης), για να προληφθεί ο κίνδυνος της θρόμβωσης.

Σήψη μετά από σπληνεκτομή

Μετά τη σπληνεκτομή οι ασθενείς που έχουν υποβληθεί σ’ αυτή, είναι πιο επιρρεπείς στην κεραυνοβόλο μικροβιαιμία. Το γεγονός αυτό οφείλεται
– στην ελαττωμένη κάθαρση των μικροβίων απότο αίμα
– στα ελαττωμένα επίπεδα IgM (ανοσοσφαιρινών)
– στη μειωμένη δραστηριότητα των οψωνινών (κύτταρα αμυντικού μηχανισμού)

Οσο μικρότερη είναι η ηλικία του ασθενή και όσο πιο σοβαρή η αιτία για την οποία υποβλήθηκε σε σπληνεκτομή, τόσο αυξάνει ο κίνδυνος για λοίμωξη μετά σπληνεκτομής. Ο κίνδυνος είναι μικρότερος όταν η σπληνεκτομή έγινε για τραύμα σπληνός. Ο κίνδυνος στα μικρά παιδιά είναι μεγάλος, κυρίως τα δύο πρώτα χρόνια μετά την εγχείρηση (80%, αν έγινε για νόσο δικτυοενδοθηλιακού συστήματος). Στους μεγαλύτερους ασθενείς, χωρίς συνοδά προβλήματα υγείας το πσοστό είναι 0,5-1% το χρόνο. Ο πρώτος χρόνος μετά τη σπληνεκτομή είναι ο πιο επικίνδυνος σε σχέση με τους υπολοίπους που ακολουθούν.

Η θανατηφόρα σήψη είναι πολύ σπάνια στους ενήλικες. Η κλινική εικόνα και τα συμπτώματα είναι τα ακόλουθα: Ηπια, μη ειδικά συμπτώματα, που ακολουθούνται από υψηλό πυρετό, σηπτικό σοκ, που μπορεί να οδηγήσουν στο θάνατο. Συχνή επιπλοκή είναι η διάχυτη ενδοαγγειακή πήξη. Οι μικροοργανισμοί που ενοχοποιούνται για το σύνδρομο είναι ο μηνιγγητιδόκοκκος, ο στρεπτόκοκκος της πνευμονίας και ο αιμόφιλος της γρίππης.

Ως προς την πρόληψη της νόσου, η επίγνωση αυτού του μοιραίου συνδρόμου μετά από σπληνεκτομή έχει περιορίσει τον αριθμό των σπληνεκτομών. Πολλές φορές γίνονται προσπάθειες διάσωσης ενός τμήματος του σπλήνα (μερική σπληνεκτομή) ή αυτομεταμόσχευση σπληνικού ιστού, έτσι ώστε να διατηρείται κάποια λειτουργία του σπλήνα.

Τέλος η προφυλακτική χορήγηση πολυδύναμου εμβολίου κατά των παθογόνων μικροβίως, αμέσως μετά τη σπληνεκτομή και σε επαναληπτική δόση μετά 4-5 χρόνια, φαίνεται να μειώνει τον κίνδυνο για εμφάνιση του συνδρόμου. Επειδή το εμβόλιο καλύπτει το 80% των μικροοργανισμών, συνιστάται η προφυλακτική διετής λήψη πενικιλλίνης από το στόμα. Η αντιβιοτική κάλυψη είναι κρίσιμη κυρίως στα μικρά παιδιά κάτω των 2 ετών. Γενικά η σπληνεκτομή στα μικρά παιδιά πρέπει να αναβάλλεται έως την ηλικία των 4 ετών, εκτός εάν προκύψει απόλυτη ένδειξη.

Διαβάστε επίσης

• Δεν πείθονται οι Ελληνες για τις βλαβερές επιπτώσεις του καπνίσματος
• Light τσιγάρα – Bαριές επιπτώσεις
• Σοβαρές οι επιπτώσεις των κατάγματων της περιοχής του ισχίου
• Επιπτώσεις στην υγεία από την κεραία της Αγγλικής Βάσης στην Κύπρο
• Οι επιπτώσεις της αντικαρκινικής θεραπείας στα παιδιά